Slapende bewoners aan een eettafel. Een welbekend beeld in een verpleeghuis. Ik liep erlangs met de bewoners die wel actief waren. Een beeld dat mij steeds meer ging tegenstaan. Want de actieve mensen bewegen wel, maar hoe krijg je de slapende bewoners in actie? Dit is wat mij beweegt om ook hen te laten bewegen. En het lukte!
Ik verdiep me in de bewoners en gebruik hun achtergrond, hun wensen, hun dromen en hun passie om hen aan het bewegen te krijgen. En als een bloem zie je iemand openbloeien, van een stille slapende in zichzelf gekeerde bewoner naar een persoon die actief gaat koffiedrinken met medebewoners en praatjes aanknoopt. Dit drijft mij. De levenskwaliteit vergroten: de wereld mooier maken in hun laatste dagen. Als zij lachen, als lichamelijke en psychische klachten verdwijnen en zij weer plezier halen uit de kleine dingen van het leven. De spellen die ik met de bewoners in een verpleegtehuis doe, kunnen ook andere doelgroepen in beweging krijgen. Denk aan kinderen die meer dan 10 uur per dag stilzitten en volwassenen die veel druk op de werkvloer ervaren. Door weer te gaan spelen, bieden we weerstand tegen een maatschappij waarin te weinig bewogen en gespeeld wordt en waarin te veel druk wordt ervaren. Daarom streef ik naar een generatie die altijd blijft spelen!
Met speelse groet,
Joël